Soms slaat het noodlot toe en verandert daardoor iemands levensloop, dat gebeurde ook met de Italiaanse trompettist Luca Aquino (1974). In de zomer van 2017 was hij van plan om een “Jazz-Bike_ Tour” te ondernemen, een muzikale reis per fiets van zijn geboortestad Benevento naar Oslo met onderweg zo’n 50 concerten. Trompet ingepakt, fiets in orde, alles was klaar om te vertrekken… maar toen kon hij niet. Hij kreeg een aandoening met de naam Bellse parese, dat is een plotseling optredende perifere verlamming (parese) van de zevende hersenzenuw, de nervus facialis, de belangrijkste motorische aangezichtszenuw. Dat maakte een eind aan de plannen van de fietstocht met concerten, hij kon meer dan een jaar geen trompet spelen en moest het zichzelf weer helemaal eigen maken.

Het goede nieuws is dat hij zijn muzikale carrière weer helemaal in het juiste spoor heeft gekregen. Voor Aquino was het tijd om eens in de spiegel te kijken en een beslissing te nemen en “Italian Songbook” was de logische beslissing. “Al sinds ik klein was, waren de traditionele en populaire liedjes van mijn vaderland om mij heen, de laatste Italiaanse nummers waren altijd op de radio en mijn moeder zong vaak voor mij. Mijn grootvader zei altijd dat ik die liedjes eerder kon meefluiten dan dat ik kon lopen. Een Napolitaans lied was het eerste stuk muziek dat ik speelde op de trompet, door mijn verplichte pauze door de aandoening, besloot ik om eens terug te kijken naar deze muziek als een manier om opnieuw te beginnen”, aldus Aquino in de hoestekst.

“Italian Songbook” i s een persoonlijke keus van Luca Aquino en omvat een breed repertoire, filmmuziek van Ennio Morricone en Nino Rota, nummers van beroemde cantautori (Italiaanse singer-songwriters) zoals Luigi Tenco, Lucio Dalla en Fabrizio De André. En dan zijn er composities van bijna vergeten pioniers van de Italiaanse muziek als Mario Pasquale Costa en Gorni Kramer. Samen met Miles Davis zijn oudere werk ( hij werd ook wel “Apostle of Miles”genoemd) was ook Chet Baker een held van Aquino, dus ook van hem staat er een nummer op het album, “So che ti perderò” dat Chet schreef in zijn succesvolle periode in Italië en het in 1962 opnam.

Luca Aquino speelt hier trompet, flugelhorn en trombone, hij wordt begeleid door Danilo Rea op piano en Natalino Marchetti op accordeon, bovendien is er op een aantal nummers ondersteuning van het Orchestra Filarmonica di Benevento met o.a. Fabio Giachino op piano en keyboard, Rino De Patre op klassieke gitaar en Ruben Bellavia op drums en gedirigeerd door Giovanni Francesca. De hele sfeer en ook de tempi ademen een sfeer van rust uit, Italiaans, nee niet het Italië van de scooters, claxonneren en opgewonden twistgesprekken, nee hier is er sprake van een bijna rustieke sfeer, alles in slow motion maar wel met een sterke zeggingskracht, helemaal in de stijl van Chet Baker. Je kunt hier wel met een jazzgerichte instelling naar luisteren maar je moet nooit de betekenis en de klank en sfeer van het Italiaanse lied uit het oog verliezen en dat gebeurt natuurlijk bij bepaalde jazzscribenten. Ik hoor hier al die prachtige nummers uit het Italiaanse songbook, langzaam en indringend, vertolkt door een bijzonder trio met een heel eigen klankkleur en met een extra diepgang als het orkest te horen is. Een absolute aanrader voor de liefhebbers van melancholieke en sfeerrijke muziek, al of niet met het etiket jazz erop geplakt.

Jan van Leersum